Al weer twee weken voorbij!
Riet Kwakkenbos uit Nieuwkoop schreef in een uitgebreide brief het volgende:
“Rust en ritme zijn voor mij de peilers waarop ik
mag en moet drijven in het leven. Rust kost me moeite. Ritme is een altijd maar
gaan met grote gedrevenheid. Maar in deze gedwongen stilte zijn er veel
gedachten die me bezig houden. Een waardevol iets is dat ritme nu juist mijn
dag mag bepalen: Ochtend gebed, stille meditatie, daarna, als het weer het toe
laat een uur wandelen. Lezen en handwerken. En nu het weer meer is toegestaan
koffie drinken met de nodige afstand bij Ria, mijn vriendin.
Boodschappen doe ik nog steeds niet. Dat doet Leo, mijn schoonzoon. Maar wat
voor mij een waardevol gegeven is, zijn de herinneringen aan de jaren in het
contact met “Ons Huis”. Die hebben voor mij de rijkdom gegeven, dat ik mocht
worden wie ik nu mag zijn.
Zelfvertrouwen was voor mij een groot verlangen. Geborgenheid in Gods goedheid is me daar geschonken. Juist in
deze tijd van opgelegde rust, stilte en vrij van gedrevenheid om mijn dagen te
moeten vullen, ervaar ik de rijkdom die mij is gegeven.
Dankbaarheid, het uithouden in de stilte en veel bidden, geven me de kracht om
met tevredenheid mijn dagen te vullen.
Ik wil eindigen met jullie allen dank te zeggen voor de zeer waardevolle jaren,
die achter me liggen. En ik hoop dat er nog eens een mogelijkheid mag komen
voor bezinning, retraite of een andere invulling.
Een welgemeende groet van Riet Kwakkenbos.”
Afgelopen week was ook de eerste “zoomvergadering” van de werkgroep, die Ons Huis in de toekomst gestalte gaat geven. Het was heel fijn met elkaar kennis te maken en elkaar te zien, al was het dan op een schermpje. Helaas was Loes er niet bij. Maar over twee weken gaan we verder en dan kan ook zij aansluiten bij de groep die bestaat uit Jacqueline Breed (retraite team), Marga van de Koevering, Marieke van Gorsel (beide oud gasten), Winfried Timmers (retraite team)en Riene. We gaan verder met beluisteren waar ieders verlangen, inspiratie en ideeën zitten. Waarin we bij elkaar aansluiten en zich iets aandient dat mogelijk gestalte kan krijgen.
Ook Judith uit Eibergen deelde haar ervaringen in Coronatijd:
Half vol of half leeg!
Het is een bekende uitdrukking, het glas is half vol of half leeg. Het geeft aan of je qua karakter een optimist of een pessimist bent. Een beetje polariserend; want over het algemeen vindt men vaak “half vol” de betere optie. Ik neig normaal iets meer naar “half vol”, maar toen de corona pandemie uitbrak en ons hele leven ineens zo drastisch veranderde, toen had ik toch wel een “half leeg” of zelfs “helemaal leeg” gevoel. Geen sociaal leven, geen kerkelijk leven, schrijnende verhalen wereldwijd op tv en in de media. Het was heftig, ineens was corona het enige onderwerp in het nieuws. Tot half maart was ik gewend om een of twee keer in de week naar de Mis te gaan, vaak als lector. Livestreaming de Mis via TV of Internet was ineens trending. Maar een viering op TV of via live streaming is voor velen toch echt wezenlijk anders.
Thuis alleen bidden vind ik ook erg moeilijk. Ik had gelukkig al de gewoonte om met twee vriendinnen elke maandag thuis de Rozenkrans te bidden en dat zijn we blijven doen. Inclusief de huiselijke gezelligheid erna met een kopje thee, maar dan wel met 1 ½ meter afstand. We bidden dan voor onze eigen intenties en in het bijzonder het leed veroorzaakt door Corona. Omdat alle vieringen waren weggevallen hebben we eind maart ook bedacht om daarnaast een keer per week via Facebook Messenger samen te komen om de Rozenkrans te bidden. Dat wende al snel en voelde verassend fijn aan. Op goede Vrijdag hebben we met zijn drieën naar de Kruisweg gekeken. Met twee andere vriendinnen heb ik nu eens in de 2 weken een gezellige oecumenische thuisbijeenkomst rondom een Bijbeltekst.
Het was een vreemde Pasen! Tijdens de Paasperiode moest ik vaak denken hoe het voelde voor de apostelen in die tijd. Hoe ze zich opsloten en hoe bang ze waren voordat ze de Heilige Geest ontvingen.
Geleidelijk aan zijn we nu wat meer gewend geraakt aan het “nieuwe normaal” en werd mijn glas ook weer voller. Elke dag kijk ik rond 2 uur op de RIVM website naar de laatste cijfers en ben dan God heel dankbaar dat mijn gemeente heel weinig besmettingen heeft en Nederland en Europa nu aardig de goede kant opgaat. Als de kerken weer opengaan, zal het toch wel heel bijzonder zijn om weer samen als geloofsgemeenschap in Gods huis bijeen te komen. Ik kijk ernaar uit! Judith uit Eibergen
Ook van Ghislaine, onze vroegere collega, waarmee we nog steeds sterk verbonden zijn, kreeg ik een mailtje:
“Lieve mensen,
Ook al ben ik niet meer in staat sociale
contacten te onderhouden, omdat dat té vermoeiend voor me is, de periode van
Ons Huis staat onuitwisbaar in mijn leven gegrift. Laatst heb ik nog eens de
hele zak vol lieve berichten herlezen, die ik in de tijd van mijn herseninfarct
van velen van jullie heb mogen ontvangen. Het raakt me nog steeds diep, de
warmte en de liefde en de verbondenheid die voelbaar wordt in al die kaarten.
Ik groet jullie allen hartelijk in de zielsverbondenheid die ons allen blijft verbinden.
Liefs,
Ghislaine.”
( Er staat een nieuwe overweging van Ghislaine voor 21 juni op de website)
Tot slot werd ik afgelopen vrijdag gebeld door Erica Rakemann. Het was zo fijn haar stem weer te horen. Ze vroeg me jullie het volgende te vertellen:
“Het gaat met Albert en mij steeds beter. We zullen genezen, al duurt het wel een tijd en vraagt het geduld. Binnen afzienbare tijd kunnen we naar huis. Hartelijk dank voor alle gebeden! We hebben het gemerkt. Een lieve groet aan ieder. Erica.”
Afgelopen week mocht ik in een “ontmoetingstentje” in Heeswijk Clary ontmoeten. Ze groet iedereen heel hartelijk en blijft zich met ieder verbonden voelen.
Dat geldt ook voor mij! Aarzel niet je ervaringen per mail of post te delen. Ze zijn heel welkom.
Een hartelijke groet van Riene en tot over 2 weken.
