Lieve mensen,
Dit keer een nieuwsbericht dat velen van jullie zal raken:
Clary is bezig met het allerlaatste stukje van haar leven. Ze kan geen voedsel
en vocht meer tot zich nemen. Vanwege haar slokdarmprobleem komt het allemaal
terug. Hoewel het ook zijn heel lastige kant heeft is Clary vredig gestemd en
helemaal “klaar” om, zoals ze zegt: “naar Jezus te gaan.”
Ze groet iedereen van harte en “neemt ons allemaal mee in
haar hart”.
Via de site en bij een overlijden per mail worden jullie op
de hoogte gehouden.
Daarnaast nog twee andere berichten:
·
Petra uit B. stuurde een oude herinnering
·
Ghislaine vond in haar archief een stukje ooit
geschreven voor een groep vormelingen op bezoek in Ons Huis. Ik vond het echt
de moeite waard om te plaatsen.
Een hartelijke groet aan ieder,
Riene
9 januari 1997 kwam ik voor de eerste keer in Ons Huis te Barendrecht.
Ik leerde daar Clary, Cor, Annie en Brigid kennen.
In september ging Brigid terug naar het klooster De Marienburg in Den Bosch en toen kwam Riene
bij de lieve meisjes van Ons Huis( zo noemde ik ze altijd).
In het begin had ik gesprekken met Clary en toen stelde ze vrijblijvend voor of ik gesprekken wilde
met Riene. Ze vroeg dat vanwege het leeftijdsverschil met haar en vroeg of ik het fijner zou vinden
omdat Riene toendertijd 47 was en ik 34 jaar.
Ik was tamelijk snel gewend aan gesprekken met haar.
Riene woonde destijds in Sint Anthonis. Ze zei dat altijd in het dialect maar dat wist ik niet.
Na lang wegen en wikken vroeg ik haar of ze van Saturnus kwam!!!
En Riene die had me toch een lol.
Vanaf toen bleef het Saturnus!!
En ik was nadat Ons Huis in Culemborg stopte, geregeld te gast op Saturnus.
En na vele liefdevolle gesprekken durfde ik steeds meer mezelf te zijn en kwam langzamerhand met beide voeten terug op aarde!!!
P.S.
Ik ben zo dankbaar dat ik via Zr Scholastica uit het klooster
Koningsoord,bij deze bijzondere vrouwen, in Ons Huis terecht ben
gekomen.
En
ook wil ik die lieve Benedict nog even noemen want die leerde ik kennen
toen Ons Huis op 1 november 1999 verhuisde naar het mooie Culemborg.
Lieve Groetjes,
Petra Vergouwe-Begheijn
***
Voor een groep vormelingen op bezoek in Culemborg - van Ghislaine:
Om iets te kunnen vertellen over de geschiedenis van dit huis, wil ik jullie eerst iets anders vertellen.
Ik
wil beginnen met twee verhaaltjes van wijze Joodse mannen. Misschien
kennen jullie het wel, ik heb het zelf gebruikt toen mijn zoon zijn
eerste communie deed, en misschien hebben jullie het toen ook al eens
gehoord,toen jullie je 1e communie deden?
Een
jongetje speelde eens verstoppertje met zijn vriendje. Hij vond een
goede plek om zich te verstoppen. En hij maar wachten tot zijn vriendje
hem zou vinden. Maar het wachten duurde lang. Er gebeurde niets. Hij
kwam uit zijn schuilhoek en keek, maar zijn vriendje was nergens te
zien. Toen begon hij te huilen, want hij merkte dat zijn vriendje
helemaal niet naar hem gezocht had. Hij liep naar de kamer van zijn
grootvader en vertelde hem: “Ik heb zó lang gewacht en mijn vriendje
heeft helemaal niet naar mij gezocht!” Toen kreeg zijn grootvader tranen
in zijn ogen en zei: “Dat zou God ook kunnen zeggen: “ Ik heb Mij
verborgen in de wereld. Maar is er wel iemand die Mij wil zoeken?”
En het andere verhaaltje gaat als volgt:
Iemand vroeg eens aan een paar geleerde mensen: “Waar woont God?”
Ze
lachten en zeiden: “Dat weet je toch wel! De hele wereld is immers vol
van Zijn heerlijkheid!” Maar de man antwoordde: “Ik denk, dat God daar
woont waar je Hem binnenlaat”.
Deze beide verhaaltjes
zeggen ook wat over het ontstaan van dit huis. Zuster Clary is een
kloosterlinge, dat is iemand die in een klooster is gaan wonen, omdat ze
heel haar leven heeft willen richten op het zoeken van God in deze
wereld. Daarom trouwen mensen die in een klooster gaan niet, en bidden
ze veel en regelmatig. Ze zoeken in alles wat ze doen, naar God, naar
Zijn Aanwezigheid, en ze proberen ook Hem te helpen om voor andere
mensen ook aanwezig te kunnen zijn. Want God heeft ons mensen ook nodig,
om door ons heen goed te kunnen doen aan elkaar. Als we dat in Zijn
Naam doen, vertellen we elkaar, laten we elkaar voelen, dat Hij er is,
en dat Hij van ons houdt.
Daar had zuster Clary ook
voor gekozen. Ze was het klooster ingegaan, en was daarnaast ook op een
middelbare school gaan lesgeven, en werd daar op een gegeven moment
rectrix van een grote middelbare scholengemeenschap. Maar omdat ze het
met dat werk erg druk kreeg, vergat ze eigenlijk steeds meer om
ondertussen ècht naar God te blijven zoeken. En net als in het
verhaaltje dat ik net verteld heb, kwam ze op een gegeven moment tot de
ontdekking dat ze eigenlijk God een beetje vergeten was. Daar kreeg ze
toen veel verdriet van, ze werd er eigenlijk ook ziek van, ze heeft een
jaar lang niet kunnen werken, ze had wat we tegenwoordig wel noemen een
“burn out”- kennen jullie die term?
Ze heeft toen
opnieuw besloten om opnieuw echt weer naar God op zoek te gaan, maar ze
heeft toen ook iets wonderlijks ervaren: ze heeft echt zelf gevoeld, dat
God ook naar háár op zoek was, dat Hij ook iets van haar wilde….ze
heeft Hem a.h.w. diep van binnen horen zeggen aan haar: “stel een teken,
dat Ik de moeite waard ben”.
Eerst was nog niet
duidelijk hoe ze dat moest doen, het bestuur van het klooster, van de
congregatie, wilde wel meedenken en helpen, maar eerst moest duidelijk
worden wat dat betekende.
Maar zuster Clary is toen
niet meer teruggegaan naar de scholengemeenschap waar ze rectrix was, ze
is verder gaan zoeken naar wat God van haar wilde toen Hij haar liet
weten, dat ze een teken moest stellen,dat Hij de moeite waard was.
En
op een gegeven moment kwam er in Barendrecht –bij R’dam_ de
mogelijkheid om van twee huizen naast elkaar een huis te maken zoals
dit: een gastvrij huis voor mensen die in hun eigen leven ook weer God
willen gaan zoeken, en die in dat huis daarbij geholpen konden
worden.Want het is lang niet altijd gemakkelijk om te weten hoe je dat
moet doen: naar God zoeken! Als er hele vervelende en verdrietige dingen
gebeuren in je leven, of als je het heel druk krijgt met andere dingen,
kun je gaan denken, dat er helemaal niets van waar is, zelfs dat God
helemaal niet bestaat. En wat zou je dan nog gaan zoeken!
Daar
heeft dat tweede verhaaltje mee te maken, dat vertelt, dat God woont
daar waar jij Hem binnenlaat: dat zoeken naar God heeft immers te maken
met wat je doet in je leven. Het gaat echt om concrete dingen, zoals
naar de kerk gaan, lezen in de Bijbel die vertelt over hoe God met ons
mensen omgaat, het gaat om tijd vrij te maken voor die zoektocht in je
leven, tijd dus die je niet aan iets anders besteedt. En als je het druk
hebt, dan wil die tijd er wel eens bij inschieten. Daarom hebben we in
dit huis ook vier keer op een dag tijd vrij gemaakt om daar wel mee
bezig te zijn. Dan komen we bij elkaar in deze stilteruimte, we bidden
en zingen met elkaar, en we zijn een hele poos gewoon stil: op zoek naar
God, we proberen Hem binnen te laten in ons binnenste.
Dat
gebeurde dus in Barendrecht vanaf dat dat huis in Barendrecht gevonden
was. Maar dat huis was eigenlijk wel wat klein. En op een gegeven moment
kwam er hier in C’borg dit huis vrij, omdat de zusters die hier altijd
gewoond hadden te oud werden om hier te kunnen blijven wonen, en toen is
dat huis, dat eerste “Ons Huis”, verhuisd naar hier, naar dit huis.
En
zo zijn jullie nu op bezoek in “ons Huis”. Hier willen wij samen met de
mensen die hier komen, op zoek zijn naar God. En misschien kunnen wij
nu met jullie dat ook doen, op zoek zijn naar God….hoe doe je dat
eigenlijk?
