Clary

Lieve mensen,

Dit keer een nieuwsbericht dat velen van jullie zal raken: Clary is bezig met het allerlaatste stukje van haar leven. Ze kan geen voedsel en vocht meer tot zich nemen. Vanwege haar slokdarmprobleem komt het allemaal terug. Hoewel het ook zijn heel lastige kant heeft is Clary vredig gestemd en helemaal “klaar” om, zoals ze zegt: “naar Jezus te gaan.”

Ze groet iedereen van harte en “neemt ons allemaal mee in haar hart”.

Via de site en bij een overlijden per mail worden jullie op de hoogte gehouden.

Daarnaast nog twee andere berichten:

·         Petra uit B. stuurde een oude herinnering

·         Ghislaine vond in haar archief een stukje ooit geschreven voor een groep vormelingen op bezoek in Ons Huis. Ik vond het echt de moeite waard om te plaatsen.

Een hartelijke groet aan ieder,

Riene

 

9 januari 1997 kwam ik voor de eerste keer in Ons Huis te Barendrecht.
Ik leerde daar Clary, Cor, Annie en Brigid kennen.
In september ging Brigid terug naar het klooster De Marienburg in Den Bosch en toen kwam Riene
bij de lieve meisjes van Ons Huis( zo noemde ik ze altijd).
In het begin had ik gesprekken met Clary en toen stelde ze vrijblijvend voor of ik gesprekken wilde
met Riene.  Ze vroeg dat vanwege het leeftijdsverschil met haar en vroeg of ik het fijner zou vinden
omdat Riene toendertijd 47 was en ik 34 jaar.
Ik was tamelijk snel gewend aan gesprekken met haar.
Riene woonde destijds in Sint Anthonis. Ze zei dat altijd in het dialect maar dat wist ik niet.
Na lang wegen en wikken vroeg ik haar of ze van Saturnus kwam!!!
En Riene die had me toch een lol.
Vanaf toen bleef het Saturnus!!
En ik was nadat Ons Huis in Culemborg stopte, geregeld te gast op Saturnus.
En na vele liefdevolle gesprekken durfde ik steeds meer mezelf te zijn en kwam langzamerhand met beide voeten terug op aarde!!!

 P.S. Ik ben zo dankbaar dat ik via Zr Scholastica uit het klooster Koningsoord,bij deze bijzondere vrouwen, in Ons Huis terecht ben gekomen.

En ook wil ik die lieve Benedict nog even noemen want die leerde ik kennen toen Ons Huis op 1 november 1999 verhuisde naar het mooie Culemborg.

 Lieve Groetjes,
Petra Vergouwe-Begheijn

***

Voor een groep vormelingen op bezoek in Culemborg - van Ghislaine:

Om iets te kunnen vertellen over de geschiedenis van dit huis, wil ik jullie eerst iets anders vertellen.

Ik wil beginnen met twee verhaaltjes van wijze Joodse mannen. Misschien kennen jullie het wel, ik heb het zelf gebruikt toen mijn zoon zijn eerste communie deed, en misschien hebben jullie het toen ook al eens gehoord,toen jullie je 1^e communie deden?

Een jongetje speelde eens verstoppertje met zijn vriendje. Hij vond een goede plek om zich te verstoppen. En hij maar wachten tot zijn vriendje hem zou vinden. Maar het wachten duurde lang. Er gebeurde niets. Hij kwam uit zijn schuilhoek en keek, maar zijn vriendje was nergens te zien. Toen begon hij te huilen, want hij merkte dat zijn vriendje helemaal niet naar hem gezocht had. Hij liep naar de kamer van zijn grootvader en vertelde hem: “Ik heb zó lang gewacht en mijn vriendje heeft helemaal niet naar mij gezocht!” Toen kreeg zijn grootvader tranen in zijn ogen en zei: “Dat zou God ook kunnen zeggen: “ Ik heb Mij verborgen in de wereld. Maar is er wel iemand die Mij wil zoeken?”

En het andere verhaaltje gaat als volgt:

Iemand vroeg eens aan een paar geleerde mensen: “Waar woont God?”

Ze lachten en zeiden: “Dat weet je toch wel! De hele wereld is immers vol van Zijn heerlijkheid!” Maar de man antwoordde: “Ik denk, dat God daar woont waar je Hem binnenlaat”.

Deze beide verhaaltjes zeggen ook wat over het ontstaan van dit huis. Zuster Clary is een kloosterlinge, dat is iemand die in een klooster is gaan wonen, omdat ze heel haar leven heeft willen richten op het zoeken van God in deze wereld. Daarom trouwen mensen die in een klooster gaan niet, en bidden ze veel en regelmatig. Ze zoeken in alles wat ze doen, naar God, naar Zijn Aanwezigheid, en ze proberen ook Hem te helpen om voor andere mensen ook aanwezig te kunnen zijn. Want God heeft ons mensen ook nodig, om door ons heen goed te kunnen doen aan elkaar. Als we dat in Zijn Naam doen, vertellen we elkaar, laten we elkaar voelen, dat Hij er is, en dat Hij van ons houdt.

 Daar had zuster Clary ook voor gekozen. Ze was het klooster ingegaan, en was daarnaast ook op een middelbare school gaan lesgeven, en werd daar op een gegeven moment rectrix van een grote middelbare scholengemeenschap. Maar omdat ze het met dat werk erg druk kreeg, vergat ze eigenlijk steeds meer om ondertussen ècht naar God te blijven zoeken. En net als in het verhaaltje dat ik net verteld heb, kwam ze op een gegeven moment tot de ontdekking dat ze eigenlijk God een beetje vergeten was. Daar kreeg ze toen veel verdriet van, ze werd er eigenlijk ook ziek van, ze heeft een jaar lang niet kunnen werken, ze had wat we tegenwoordig wel noemen een “burn out”- kennen jullie die term?

 Ze heeft toen opnieuw besloten om opnieuw echt weer naar God op zoek te gaan, maar ze heeft toen ook iets wonderlijks ervaren: ze heeft echt zelf gevoeld, dat God ook naar háár op zoek was, dat Hij ook iets van haar wilde….ze heeft Hem a.h.w. diep van binnen horen zeggen aan haar: “stel een teken, dat Ik de moeite waard ben”.

Eerst was nog niet duidelijk hoe ze dat moest doen, het bestuur van het klooster, van de congregatie,  wilde wel meedenken en helpen, maar eerst moest duidelijk worden wat dat betekende.

Maar zuster Clary is toen niet meer teruggegaan naar de scholengemeenschap waar ze rectrix was, ze is verder gaan zoeken naar wat God van haar wilde toen Hij haar liet weten, dat ze een teken moest stellen,dat Hij de moeite waard was.

En op een gegeven moment kwam er in Barendrecht –bij R’dam_ de mogelijkheid om van twee huizen naast elkaar een huis te maken zoals dit: een gastvrij huis voor mensen die in hun eigen leven ook weer God willen gaan zoeken, en die in dat huis daarbij geholpen konden worden.Want het is lang niet altijd gemakkelijk om te weten hoe je dat moet doen: naar God zoeken! Als er hele vervelende en verdrietige dingen gebeuren in je leven, of als je het heel druk krijgt met andere dingen, kun je gaan denken, dat er helemaal niets van waar is, zelfs dat God helemaal niet bestaat. En wat zou je dan nog gaan zoeken!

Daar heeft dat tweede verhaaltje mee te maken, dat vertelt, dat God woont daar waar jij Hem binnenlaat: dat zoeken naar God heeft immers te maken met wat je doet in je leven. Het gaat echt om concrete dingen, zoals naar de kerk gaan, lezen in de Bijbel die vertelt over hoe God met ons mensen omgaat, het gaat om tijd vrij te maken voor die zoektocht in je leven, tijd dus die je niet aan iets anders besteedt. En als je het druk hebt, dan wil die tijd er wel eens bij inschieten. Daarom hebben we in dit huis ook vier keer op een dag tijd vrij gemaakt om daar wel mee bezig te zijn. Dan komen we bij elkaar in deze stilteruimte, we bidden en zingen met elkaar, en we zijn een hele poos gewoon stil: op zoek naar God, we proberen Hem binnen te laten in ons binnenste.

Dat gebeurde dus in Barendrecht vanaf dat dat huis in Barendrecht gevonden was. Maar dat huis was eigenlijk wel wat klein. En op een gegeven moment kwam er hier in C’borg dit huis vrij, omdat de zusters die hier altijd gewoond hadden te oud werden om hier te kunnen blijven wonen, en toen is dat huis, dat eerste “Ons Huis”, verhuisd naar hier, naar dit huis.

En zo zijn jullie nu op bezoek in “ons Huis”. Hier willen wij samen met de mensen die hier komen, op zoek zijn naar God. En misschien kunnen wij nu met jullie dat ook doen, op zoek zijn naar God….hoe doe je dat eigenlijk?