Sarie stuurde me haar ervaringen van de afgelopen weken:
“Hoe zagen mijn laatste 14 dagen er uit en wat deed God in dit verhaal?
Zondag 5 juli 2020 werd ik wakker met allemaal rode en vooral jeukende bultjes. Ik had een zalf tegen jeuk in huis en smeerde alles in. In de gemeente/kerk waar ik zit, merkten ze het ook op. Ik de loop van zondag werd het steeds erger en de jeukende bultjes verspreidden zich heel snel. Ik kon er moeilijk van slapen en bedacht: Nu heb ik de keus: ik ga naar de natuurarts, waar ik veel vertrouwen in heb of ik ga naar de huisarts en krijg waarschijnlijk hydrocortison zalf (waar ik geen voorstander van ben). Ik de natuurarts gebeld. Hij is met pensioen, maar stond me te woord. Hij dacht dat het een suikerallergie was. Hij raadde me aan 10 dagen geen suiker te eten en Calendula zalf te smeren. Over 10 dagen terugbellen. ’s Avonds belde ik Riene en we waren het er over eens dat dit een goede beslissing was.
Dinsdag werd het steeds erger. Ik sliep niet meer en lag met natte handdoeken tegen de jeuk in bed. Steeds meer jeukende bultjes. De zalf hielp niet. Ik bleef in contact met Riene over wat wijs was. Woensdagmiddag raakte ik in paniek en belde de natuurarts. Hij raadde me aan dan toch direct de huisarts te bellen. Zo gezegd, zo gedaan. Huilend belde ik de assistente, maar ik kon niet meer terecht. Wel schreef ze een recept met een anti allergie pil voor, die vervolgens niet hielp.
Woensdagavond zit ik op een bidstond via zoom (i.v.m. Corona) en daar vertelde ik hoe erg de allergie geworden was. Ik zat er echt helemaal onder. We hebben de Here gevraagd of Hij duidelijk wilde maken wat de allergie was en of Hij anders genezing wilde inzetten. En hier treedt God duidelijk in het verhaal: 30 jaar geleden kreeg ik een nikkelvergiftiging en heb daar 2,5 week voor in het ziekenhuis gelegen. Geen chocolade, geen pinda’s en geen peulvruchten, die ik overigens later weer veelvuldig ben gaan eten. Ineens dacht ik donderdags: zou de nikkel misschien weer opspelen? Ik ben op internet gaan kijken. Inmiddels was de lijst met wat niet mocht eten veel langer geworden. Ik ben direct gestopt met alles waar nikkel en suiker in zit. Er bleef nog maar weinig over wat ik kon eten. Riene en ik hebben er donderdagmiddag nog enigszins om gelachen, dat God toch wel heel duidelijk aangaf wat het was en wat ik nog kon eten. Bijna niets dus!
Door het strenge dieet, de allergie pil en de verkoelende zalf gaat het nu echt beter. De jeuk en de bultjes zijn nagenoeg weg. Dank U Heer, dat U zo snel antwoord heeft gegeven.”
Een lieve groet aan ieder,
Sarie
Ik heb zelf in de afgelopen weken ook wat ervaringen gehad, die ik graag met jullie wil delen. Het begon met een telefoongesprek met Martin. Zo eens in de drie weken belt hij om te vertellen hoe het hem gaat. Zijn autisme brengt soms een eenzaamheid met zich mee, die pijnlijk kan zijn. Hij deelde allerlei voorvallen met me en ik werd er zó blij van. Martin heeft ook een gave om heel aandachtig en liefdevol met dingen en mensen om te gaan. Dat zei ik tegen hem, wat hem blijkbaar weer goed deed, want hij stuurde me het boek “Adam” van Henri Nouwen. Ik heb verschillende boeken van hem gelezen, maar dit kende ik niet. Het boek raakte me, ik herkende ook Martins kwaliteiten er in. Maar ik werd ook wéér getroffen door de openheid waarmee Henri Nouwen over zijn eigen pijnplekken en beperkingen spreekt. En vervolgens werd ik zélf in mijn kwetsbaarheid geraakt: Na mijn zus heeft nu ook mijn schoonzus een collage gemaakt van met elkaar verbonden foto’s van haar gezin. (mijn broer is 1 ½ jaar geleden overleden). Mooi, groot, kleurrijk, lief. Maar confronterend, want ik kom er niet op voor, evenmin als bij mijn zus. Mijn naaste familie! We hebben het goed samen, maar voor hén hoor ik niet bij de meest intieme kring. Verdriet, pijn. Ook een realiteit.
En dan komt dinsdag de lezing uit Mattheüs 12, waarin Jezus zegt: “Mijn broeder, mijn zus en mijn moeder zijn zij die het Woord Gods horen en er naar leven.” Niet dat mijn familie dat niet doet, maar ik mocht weer horen en ervaren dat dáár mijn diepste verbondenheid ligt. Dat heb ik altijd zo sterk ervaren in Ons Huis: Met al onze zwakke plekken zijn we in Jezus’ Liefde diep met elkaar verbonden.
Vanuit die verbondenheid groet ik ieder heel hartelijk.
Maar eerst nog een boekentip, die helemaal bij dit verhaal past: “365 meditaties van Henri Nouwen, voor elke dag van het jaar.” Uitgegeven in 2019 bij Lannoo
Riene
Geen opmerkingen:
Een reactie posten